Een agressieve hond is een bange hond**

Een hondengedragstherapeut krijgt dagelijks te maken met het feit dat hondengedrag onjuist wordt uitgelegd. De hond die agressie laat zien wordt onterecht van een etiket voorzien, waardoor de eigenaar daar automatisch met een menselijke tegenreactie op gaat reageren.

Ongeacht het gevaar dat de hond prikkelt om de agressie te laten zien, geeft de eigenaar vaak tegengas in de vorm van een correctie. Een paar voorbeelden.

• nee (de postbode is niet gevaarlijk),
• rustig maar (de hond is zo gepasseerd),
• af (dat speelgoed is niet van jou),
• hierrr + ruk aan de lijn (bij uitvallen naar een andere hond), zelfs het op de rug gooien en bij het nekvel pakken komt nog regelmatig voor (niet jij, maar ik ben de baas), 
• Of nog erger, er wordt gebruik gemaakt van een slipketting.

Wat zou  je doen als je een situatie als gevaarlijk of onveilig inschat, en het blijkt ook nog echt gevaarlijk te zijn? Sterker nog, de baas, die jouw steun en toeverlaat zou moeten zijn in het bieden van veiligheid, blijkt zelf gevaarlijk?

Een hond die agressie laat zien, voelt zich hoe dan ook onveilig en probeert het gevaar te keren door te grommen, zijn tanden te ontbloten, aan te slaan of in het ergste geval uit te vallen en toe te happen. Een andere goede keuze voor de hond zou zijn om te vluchten, maar vaak is die kans er niet of valt het niet op als deze  keuze wordt gemaakt. **In een heel enkel geval kan de hond agressie laten zien waarbij angst geen onderliggende emotie is.

Ik hoop dat het geen raadsel is dat het zeer onverstandig is om te corrigeren. Dat dat gevaarlijk voor jezelf of anderen kan zijn. En dat het je band met je hond ernstig kan schaden.

Wil je echt bouwen aan een gezonde band met je hond, vraag dan een hondengedragsspecialist om je te coachen bij hoe je de hond weer in optimale balans krijgt met zichzelf en de omgeving.

Ons werkgebied is Noordholland.
Wil je contact met mij opnemen voor een consult, of ben je nieuwsgierig naar onze diensten bij Hondenbewustzijn?

Je vindt hondenspecialisten die zijn aangesloten bij de nederlandse vereniging van hondenspecialisten op deze kaart.

Ik heb een dominante hond, zegt de dierenarts

In onze praktijk van Hondenspecialisten komt het regelmatig voor dat de klant kampt met het probleem dominantie. Ook tussen hondeneigenaren onderling gonst het van de etiketten ten aanzien van dominant en hond.
Het klinkt lastig en het is ook lastig. Maar een dominante hond bestaat "helaas" niet (meer). De theorie is achterhaald, de hond is een conflictmijdend dier.
De hele hondenwereld staat op zijn kop om maar u in zo veel mogelijk kleuren, geluid en tekst duidelijk te maken dat uw hond weliswaar voor u bedreigend gedrag laat zien. En dat dit geen dominantie genoemd mag worden.

Het is een negatief, vies woord en daar houden we niet van. Los van het feit of u het zo ervaart of niet.

In de meeste gevallen is de eigenaar zelf de Man van de harde aanpak, of de continu corrigerende en te weinig tijd hebbende Met de Broek aan-vrouw. Dat vindt de hond niet leuk en deze vertrouwt de zaak niet meer. Tijd voor verandering zegt de hond en dat is eigenlijk best wel logisch.

In de overige gevallen (wanneer de dominantie zich richt op andere honden in plaats van op de mens) is er sprake van een gedragsprobleem dat heel divers van oorsprong en heel divers van uiting kan zijn.
In het ergste geval lijkt het alsof de hond op zoek gaat naar een conflictsituatie met een soortgenoot, maar ook dit betekent niet automatisch dat de hond last heeft van een dominantie-probleem.

In slechts een heel enkel geval gaat het om een overheersende, zelfverzekerde (vanuit bloedlijn nu eenmaal zo) reu die dit gedrag alleen vertoont als hij een gelijke ontmoet. Hij vindt dan dat er beslist moet worden over diverse zaken zoals "wie mag hier plassen of wie is hier in dit gebied belangrijker". In essentie is deze reu nog steeds hond en dus een conflictmijdend dier. Hij zal daarom in eerste instantie (in split seconds) de ander ervan proberen te overtuigen dat het geen zin heeft om toenadering te zoeken. Omdat de ander ook subtiele signalen in split seconds afgeeft dat het wat hem betreft ook zo is, kan de een van de ander hevig schrikken/bang worden en dus "zich gaan verdedigen". Beide gaan niet snel over tot een onderdanige houding.

Voor deze 2 heren geldt dat het haantjesgedrag dat volgt nog wel uitgelegd mag worden als dominantie-agressie. Zij zijn de beste kandidaat voor een koude emmer water en acute scheiding om erger te voorkomen.

Let wel: de baas of do-it-yourself-therapist die vervolgens denkt met onderdrukking deze hond te kunnen tunen, maakt de hond doodsbang en loopt zelf ernstig risico. Neem contact op met een Hondengedragsspecialist via de Nederlandse Vereniging van Hondenspecialisten voor een veilige en voor de hond (en mens) gezonde therapie.

Dus nooit meer zeggen he.. "Ik heb een dominante hond. " afgesproken?