Dat was de kerstpop.. Paul -17 weken- tuigt de kerstboom af

Ik heb mijn man nooit eerder horen grommen. 

Nu wel. Dus behalve dat ik verantwoordelijk ben voor de opvoeding en begeleiding van de pup, moet ik ook zorgen dat zijn humeur op orde blijft.
Tegelijkertijd vormen zich 4 kampen in de huiskamer. 1: Bijke en Beau die al die spelletjes en beloningen ook heel erg leuk vinden, maar bij bemoeienis in een conflict dreigen te raken, Kamp 2: Paul himself, draagt mij als camera op zijn rug, zodat alles wat hij doet direct beloond of direct afgewend kan worden. Kamp 3: Mijn Lief, die bij het horen rollen van een grote-hondensnoepsjesbal-van-hard-plastic-op-een-houten-vloer nu een fobie heeft ontwikkeld voor omvallende kerstpoppen met alles erop en eraan. Kamp 4, ikzelf, bang voor mijn uitgebreide vloeradministratie en plantjes die overal in de serres staan opgesteld wegens behoeding voor vrieskou en mogelijke vergiftiging niet uitgesloten bovendien.

De vele toonaarden aan snurkgeluiden variëren van een bibberende droom snurk, tot een licht blafje snurk en van zware varkens snurk tot lichte tevreden zuchtjes snurk. 

Paul SNURKT, nog erger dan mijn man.

Als een echte 17 weken baby, is hij na een half uur in de woeste wind in het bos en/of veld en een autoritje eigenlijk al niet meer zo in om de auto uit te komen. Eenmaal binnen is het nog een half uurtje spelen en daarna weer bijtanken voor de volgende sessie (ongeveer elke 3 a 4 uur te herhalen).

Hij laadt dusdanig op dat zijn lust tot spel eenmaal buiten, groot, groter, grootst is en wij zijn dan ook heeel blij als er een 10-jarige grote dame (Heidewachtel) zijn spel beantwoordt met lieve, speelse gebaren.
Even de aandacht af van Beau, die met haar dikke huid toch wel het meest weg heeft van een moeder die Paul-dingen-leert-als-jagen-graven-speuren. De lichaamsduwen vindt Paul erg leuk. Beau iets minder.
Bijke maakt zich min of meer onzichtbaar. 9 van de 10 keer wordt zij dan ook in dat ruwe spel omzeild. 

Iedereen schudt toch wel na zo'n uitje weer wat stress uit z'n lijf. 

Tussendoor wordt er na een robbertje wat geniest (informatie verwerken van de lichaamstaal oefening) en aan het eind, voor het instappen in de auto schudt iedereen zich even lekker uit.

Op naar de warme mand!

Let wel: Paul luistert heel erg goed! 

Zo was de kerstpop voordat de Bal met Hondensnoepjes erachter rolde...

Een pup is alleen sneller moe van alle nieuwe indrukken. Je ziet ook duidelijk zijn reacties op dingen en geluiden die hij nog niet kent en je ziet ook dat hij dat best wel griezelig vindt. Ook deze informatieverwerking kost veel energie. 

Door door mijn knieen te zakken loopt Paul nu automatisch naar mij toe. Mijn gebarentaal werkt ook!

Als t wat langer duurt, dan heeft hij vast dringende snuffelwerkzaamheden ;).

Dat was effe wennen - met Paul (16 weken)

Daar is ie dan, met bench, voederbakken, een emmer eten, een ijskoude worst, speeltjes en riem. 's ochtends voor 9.00 uur gebracht. 

Wij verzekeren de baas dat het echt goed komt ondanks dat de uitnodigingen van zijn kant niet worden geaccepteerd door Bijke en Beau. Zij vinden hem te druk en overheersend aanwezig, maar zijn wel bereid met hem samen wat gehoorzaamheidsoefeningetjes te doen. Immers, de belonende werking van de voertjes (eigen voerbrokjes) en aandachtsknuffels is echt wel sterker dan de angst die het heertje inboezemt.
We doen dus samen "zit en blijf" en "wacht-totdat-je-mag-gaan-puzzelen-voor-voertjes". Bij alledrie komt ook het woordje "nee", regelmatig voorbij. Net als de gebaren voor "zit" en "kom".

Wat belangrijk is voor een Old English Bulldog, die toch wel wat eigenwijsheid in het bloed heeft, is aan te geven dat als hij niet meer consequent reageert, hij even rust nodig heeft. 

En, snurken dat ie kan!
Ook belangrijk is het gaan naar een lege hand, in plaats van het vuistje. Er zijn kleine kinderen in zijn directe omgeving, die altijd het vlakke handje ter begroeting moeten kunnen aanbieden, in plaats van dat hij gaat opspringen of iets anders wil aanpakken dan een voertje of speeltje (wat echt een speeltje is).
We oefenen dus direct de vlakke hand door deze naast een vuistje met voer aan te bieden. Zodra hij zijn neus op de vlakke hand duwt, stoppen we daar 1 voertje in als beloning. Dit herhalen we elke x bij alle oefeningen.
De dikke zachte neus voelt al heel vertrouwt op mijn vlakke had en is heerlijk zacht en zonder tandjes.
Een heel erg snelle neus heeft hij overigens niet, als ik een voertje naar hem toe werp, is hij relatief lang bezig met zoeken, wat tot gevolg heeft dat Bijke en Beau op voorsprong staan met zoeken.

Paul is nog klein, ondanks dat hij al meer dan 10 kilo weegt, is hij nog maar pup. Zo af en toe laat hij dan ook van opwinding een minimaal plasje lopen. Dit blijven we consequent negeren want ook negatieve aandacht wordt door een hond gezien als een zogenaamde "bekrachtiging". De aandacht die je als baas geeft in reactie op zijn actie, ziet hij dan ook altijd als de "beloning" voor zijn daad. Het weglaten hiervan heeft tot gevolg dat hij noch straf, noch aandacht ervaart, terwijl je hem buiten kunt uitbundig kunt belonen voor zijn plasje in het gras. 

Straf of een dominante houding van de baas heeft altijd, maar vooral ook bij de Old English Bulldog tot gevolg dat je door het niet begrijpen van elkaar (miscommunicatie) de relatie verstoort. 

De bekrachtiging blijft, terwijl hij een angst aan het ontwikkelen is. Dat is dus altijd een foute actie van ons als mens.
Je herkent dit als een hond ernstig twijfelt of hij wel "hier" wil komen. Als hij daarvoor als beloning heeft gekregen dat de baas boos wordt (nadat dit lang heeft geduurd), zal hij de volgende x niet makkelijker terugkomen bij je.
Geduld is dus geboden. En dat minimaal 10 tot 100 x op een dag.

Bijke en Beau zijn zelfstandige en relatief sociale honden, die meestal andere honden min of meer negeren als deze ook kalmerende signalen afgeven. (Lage, rustige houding, wegdraaien of wegkijken, etc.). Echter, dit staat nog niet in Paul zijn woordenboek. (overigens wel als hij een zeer grote Mastino nadert). Bijke en Beau blijven vandaag goed hun best doen om Paul dit te laten snappen en als hij toch te dichtbij komt, krijgt hij een waarschuwing van ze. Paul schudt zich regelmatig uit om deze nieuwe woorden te laten landen in zijn boek.
Omdat ze van deze taallessen best wel moe worden, hebben we thuis weinig hond meer aan ze. En wordt het gesnurk van Paul beantwoord met 2 relaxte dames op en onder de bank. Aan het eind van de dag, houdt hij meer afstand en rekening met ze!

Paul (24 augustus 2014) met kerst 17 weekjes groot

De 4e keer dat ik voor Paul zijn deur sta, is het alsof ik ga daten 

Met de 2 dames aan de riem een paar meter afstand tot de deur, wachten wij gespannen tot deze open gaat. Onze date is een beetje beduusd, hoezo 2 wachters erbij?

Er gebeurt te veel om met mijn ogen goed te luisteren naar wat er bij alledrie precies gebeurt. We houden gepaste afstand en Paul loopt gezellig met zijn baasje met ons mee, aan de lijn naar het park (haha, gewonnen, dit inspireert tot zelf lopen naar het park!).

Paul is behoorlijk zelfverzekerd en heeft er zin in vandaag. Hij luistert heel goed naar zijn baasje en haar dochtertje en vindt het uitstekend om regelmatig in de bench tot rust te komen, tukjes te doen, of in zijn eentje ergens op te kauwen.
Hij heeft heel erg goeie dagen, maar ook nog wel eens dat hij maar blijft springen van enthousiasme. Wat is nou al met al 15 weken ....

Paul is naar een reunie geweest van zijn nestje

Hij was de meest slanke en behendige van het stel. Een Old Englisch Bulldog mag best flink eten omdat hij voornamelijk toch uit spiermassa bestaat en flinke groeispurts maakt.Tussendoor eigen voer geven als beloninkjes voor knappe prestaties mag natuurlijk altijd! 

In het park gaat Paul direct op onderzoek uit of er een andere hond 'in' is om met hem te spelen, onverschrokken nodigt hij ze soms luid blaffend uit. Andere honden (van gemiddelde leeftijd) gaan er over het algemeen niet op in, zij geven kalmerende signalen af (lage houding, wegdraaien, wegkijken, rustig blijven staan) of waarschuwingssignalen als zij de bewegingen van een pup te druk of te opdringerig vinden (haar omhoog (borstelen), laag grommen, lip optrekken, blaffen of zelfs een snauw). Paul leert hiermee de diverse signalen uit de hondentaal kennen en daarop te reageren.

Hierbij een link naar het filmpje hierover

Er zijn 2 typische jachthonden in de buurt, die in eerste instantie binnen de meute Paul niet zo erg interessant vinden. Pas later, als we verderop zijn, zien ze in hem een 'prooi'. We hebben Paul bij ons geroepen en uitbundig beloond voor het terugkomen bij de baas, de honden vervolgden hun weg.

Daarna ontmoetten we een Boxer, reu van 4,5 jaar. Deze wilde heel graag Paul een kans geven en kennis laten maken met een paar mooie ontwijkingsmanoevres. Deed hij te wild, dan zette de Boxer zelfverzekerd even een poot op zijn rug. Al met al heel veel indrukken om af te schudden (uitschudden deed Paul een paar keer, om te taalles te verwerken).

Kan het ietsje Minder?

Is ie nu echt weg?

Safe and sound, even hallo zeggen en dan weer verder tukken

Paul op visite bij zijn 2 nieuwe maatjes

De drukte van een behoorlijk grote pup is nou niet bepaald iets waar onze honden zomaar vrolijk van worden, dus we houden veel ruimte om vrij te kunnen bewegen voor zowel de pup, als de 2 gastvrouwen. Paul mag alles onderzoeken van ze, maar een uitdaging tot spel met elkaar in eigen huis zien ze absoluut (nog) niet zitten. Wel hebben ze met z'n drieen een stoelendans gedaan, waarbij ze zeer gefocust bleven op de beloning bij het wisselen van de stoel.
Het zal wat tijd kosten om wederzijds respect en vertrouwen op te bouwen. De volgende keer neemt Paul zijn bench mee, zodat alle partijen rust kunnen nemen als dat nodig is.

Paul wordt groter - a shopping hour

Woordcommando's geven, een gebaar toepassen, clicken, belonen en een langlooplijn vasthouden, het is wat veel bij elkaar dus we doen het vandaag gezellig samen.

Paul gaat voor het eerst in een grote stationwagen helemaal alleen achterin mee, zonder bench. Dat is avontuur 1. We geven hem het vertrouwen dat ie niet als een onhandig guppie door de auto heen gaat springen en... Dat wordt direct door hem beloond! Wat een enorme overwinning. Als elke andere grote hond hangt hij met zijn forse voorpootjes (dan toch ook weer klein) stoer over de rugleuning van de achterste stoelen en kijkt mee waar de rit naartoe gaat.

Gelukkig oefenen we dit samen zodat het besturen van de auto zonder problemen kan verlopen. Eenmaal uit de auto getild, want tjee, dat is nog veels te hoog hoor om vanaf te springen, is Paul in een nieuwe wereld beland. Deze wereld bevat veel van wat hij leuk en lekker vindt, dat heten prikkels en daar moet je als je klein bent heel veel aan wennen, zodat je later geen last hebt van al dat geprikkel.

Prikkel 1: de stoep zelf: wat laten we allemaal een troep achter op straat, kauwgom, papiertjes, zakdoekjes en niet te vergeten de geurtjes van soortgenoten. Waar Paul normaal gesproken niet voor of achteruit wil (te ver lopen hoor, ga zelf maar) wil hij nu van spoor naar spoor om te ontdekken wat er aan zijn neus trekt. We vragen vriendelijk om zijn aandacht en belonen hem elke x als hij spontaan zijn neusprikkel negeert en weer vrolijk met ons meebanjert.

Prikkel 2: lekker warm! Elke winkeldeur heeft zo'n zachte mat en een heerlijke kachel, even opwarmen hoor. En dit dan maal 20, vraagt veel geduld en oefening, maar het lukt!

Prikkel 3: Iedereen wil met me knuffelen! Gezelligheid kent geen tijd en dat ik geleerd heb tegen niemand aan te springen wordt als je uitkijkt door elke passant teniet gedaan. Dus uitleggen hoort ook bij het vak.

De ronde is klaar, nadat ik nog neus aan neus heb gestaan met de huiskat van de dierenwinkel en nu valt mijn oog op heel veel geparkeerde auto's. Paul lijkt te vragen of we nu alsjeblieft weer naar huis kunnen.

Eenmaal daar, is de vloerverwarming zijn beste vriend en ligt hij voordat we t weten alweer heerlijk te slapen.

Volgende x gaan we kennismaken met de juffies van de coach. Kijken of Paul misschien kan komen logeren in de nabije toekomst. Spannend!