Daar is ie dan, met bench, voederbakken, een emmer eten, een ijskoude worst, speeltjes en riem. 's ochtends voor 9.00 uur gebracht.
Wij verzekeren de baas dat het echt goed komt ondanks dat de uitnodigingen van zijn kant niet worden geaccepteerd door Bijke en Beau. Zij vinden hem te druk en overheersend aanwezig, maar zijn wel bereid met hem samen wat gehoorzaamheidsoefeningetjes te doen. Immers, de belonende werking van de voertjes (eigen voerbrokjes) en aandachtsknuffels is echt wel sterker dan de angst die het heertje inboezemt.
We doen dus samen "zit en blijf" en "wacht-totdat-je-mag-gaan-puzzelen-voor-voertjes". Bij alledrie komt ook het woordje "nee", regelmatig voorbij. Net als de gebaren voor "zit" en "kom".
Wat belangrijk is voor een Old English Bulldog, die toch wel wat eigenwijsheid in het bloed heeft, is aan te geven dat als hij niet meer consequent reageert, hij even rust nodig heeft.
En, snurken dat ie kan!
Ook belangrijk is het gaan naar een lege hand, in plaats van het vuistje. Er zijn kleine kinderen in zijn directe omgeving, die altijd het vlakke handje ter begroeting moeten kunnen aanbieden, in plaats van dat hij gaat opspringen of iets anders wil aanpakken dan een voertje of speeltje (wat echt een speeltje is).
We oefenen dus direct de vlakke hand door deze naast een vuistje met voer aan te bieden. Zodra hij zijn neus op de vlakke hand duwt, stoppen we daar 1 voertje in als beloning. Dit herhalen we elke x bij alle oefeningen.
De dikke zachte neus voelt al heel vertrouwt op mijn vlakke had en is heerlijk zacht en zonder tandjes.
Een heel erg snelle neus heeft hij overigens niet, als ik een voertje naar hem toe werp, is hij relatief lang bezig met zoeken, wat tot gevolg heeft dat Bijke en Beau op voorsprong staan met zoeken.
Paul is nog klein, ondanks dat hij al meer dan 10 kilo weegt, is hij nog maar pup. Zo af en toe laat hij dan ook van opwinding een minimaal plasje lopen. Dit blijven we consequent negeren want ook negatieve aandacht wordt door een hond gezien als een zogenaamde "bekrachtiging". De aandacht die je als baas geeft in reactie op zijn actie, ziet hij dan ook altijd als de "beloning" voor zijn daad. Het weglaten hiervan heeft tot gevolg dat hij noch straf, noch aandacht ervaart, terwijl je hem buiten kunt uitbundig kunt belonen voor zijn plasje in het gras.
Straf of een dominante houding van de baas heeft altijd, maar vooral ook bij de Old English Bulldog tot gevolg dat je door het niet begrijpen van elkaar (miscommunicatie) de relatie verstoort.
De bekrachtiging blijft, terwijl hij een angst aan het ontwikkelen is. Dat is dus altijd een foute actie van ons als mens.
Je herkent dit als een hond ernstig twijfelt of hij wel "hier" wil komen. Als hij daarvoor als beloning heeft gekregen dat de baas boos wordt (nadat dit lang heeft geduurd), zal hij de volgende x niet makkelijker terugkomen bij je.
Geduld is dus geboden. En dat minimaal 10 tot 100 x op een dag.
Bijke en Beau zijn zelfstandige en relatief sociale honden, die meestal andere honden min of meer negeren als deze ook kalmerende signalen afgeven. (Lage, rustige houding, wegdraaien of wegkijken, etc.). Echter, dit staat nog niet in Paul zijn woordenboek. (overigens wel als hij een zeer grote Mastino nadert). Bijke en Beau blijven vandaag goed hun best doen om Paul dit te laten snappen en als hij toch te dichtbij komt, krijgt hij een waarschuwing van ze. Paul schudt zich regelmatig uit om deze nieuwe woorden te laten landen in zijn boek.
Omdat ze van deze taallessen best wel moe worden, hebben we thuis weinig hond meer aan ze. En wordt het gesnurk van Paul beantwoord met 2 relaxte dames op en onder de bank. Aan het eind van de dag, houdt hij meer afstand en rekening met ze!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten