Zo kunnen we de vorderingen en de timing beter observeren en zien we dat zowel het weglaten van een beloning (maak een boom van jezelf en kijk vooral de andere kant op) als het belonen voor een goede actie (op je kussen) en (blijf) steeds beter gaat werken.
Het lopen -na de koffie- naar het park (40 meter) vindt hij nog steeds maar niks (stomme straatstenen?). Dus, hop in de fietsmand voor een habilitatie oefening. Ik loop netjes mee naast de mand, voor het geval hij er toch liever uitspringt, maar dat is niet het geval.
Eenmaal in het park, op het gras, gaat meneer lekker op avontuur tussen de grassprieten, herfstbladeren. Een meeuw of een eend lijkt m wel wat om te vangen. Hij borstelt, want het is allemaal anders dan de comfort zone, maar is al snel weer in staat "normaal". Langs de fiets een ander veldje opzoeken kost wat overtuigingskracht, ja ik kan ook in de hondenspeelstand, en dan waggelt hij toch vrolijk mee over de brug.Even verderop spotten we een grote Duitse Dog van 6,5 jaar. We vragen of de meneer eventjes tijd wil maken en dat wil hij. En juist, op dit soort vertederende momenten (supergroot en ieniemieni) heb ik natuurlijk mijn telefoon niet bij me voor een leuk filmpje.
Paul mag onderdoor en overheen, de Dog geeft mooie kalmerende signalen af, terwijl Paul steeds verder uitdaagt tot spelen. Dan, volgt uiteindelijk een grom en is het spel voorbij.
Binnen 20 minuten in totaal zijn we weer terug, met Paul in de fietsmand. We draaien ons om om afscheid van elkaar te nemen en horen in de bench een luid gesnurk. Weer veel nieuwe indrukken om te verwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten