____________________________________________________________
Tijdens mijn coachingssessies bij Intratuin kom ik veelvuldig problemen tegen die zowel interessant zijn als vaak in de kleinste details toch op een relatief eenvoudige manier zijn bij te sturen.
Ook bij wandelingen in het park, waarbij ik niet schroom om het heft direct over te nemen als ik denk dat er sprake is van een wat vagere voorgeschiedenis van de hond. In dat soort gevallen, waarbij een hond bij voorbeeld uit het buitenland is geadopteerd een aantal zaken zeer zichtbaar aan het licht komen in een kort gesprek en een paar ontmoetingen met andere honden.
In mijn puppy-handboek ga ik uitvoerig in op de Kracht van de Aandacht van de eigenaar (en natuurlijk de andere gezinsleden). Hoe vaak horen we niet dat een hond gewoon "nee" moet leren of zien we niet dat de hond continu met de hand "van tafel wordt geveegd". Al dit soort terloopse vormen van communicatie met je hond is zeer belonend en daarom verandert het daar niet mee. Ook de paniekreacties van eigenaren als een hond van zich afsnauwt of eenmalig uitvalt zijn vaak olie op t vuur, in plaats van dat daar een remmende werking vanuit gaat. We willen als mens graag laten zien, dat we ons een beetje schamen voor het gedrag van het dier en tegenover de ander laten blijken dat de hond een "standje" heeft verdiend. Wat we dan niet zien, is dat de hond zich gesterkt voelt in zijn gedrag, in plaats van geremd. Het gedrag loont, want hij krijgt me toch een Aaaandacht hiervoor! En dat is weer mooi in de pocket (denkt de hond).
 |
| De hond heeft een gehoor, een reuk en een reactiesnelheid, die vele malen hoger ligt dan bij de mens. Dat kunnen wij mensen domweg niet inhalen of negeren, laat staan corrigeren. Zij worden geboren met een enorme aanleg om ons te willen volgen en ons te willen begrijpen. Wees respectvol en wijs. Hou afstand. |
De hond die ik tegenkwam in het park was 4 jaar en al 2 jaar bij de eigenaar, nadat hij via een stichting bij deze eigenaar terecht kwam. Hij had kort in een asiel verbleven en was daar gebracht met een verhaal, waarmee de zuideuropeaan zich vrijwaarde van alle verantwoordelijkheden voor de hond. Hecht daar dus niet bijzonder veel waarde aan! Deze eigenaar had de gave de hond goed te willen observeren en was direct in een lastig parket beland. Deze (zeer grote) hond, was bang voor andere honden. Zou met zijn 2 jaren al "volwassen" moeten zijn, maar is dat natuurlijk alleen in fysieke zin. In mentale zin werd al snel duidelijk dat hij, totdat hij bij het asiel werd afgeleverd, eigenlijk geen kansen had gekregen met andere honden te communiceren, laat staan te socialiseren. Ook heeft hij een flink bijtlitteken in zijn bil.
Deze grote, zeer zelfverzekerd ogende hond, gaf loslopend duidelijk aan bang te zijn door met het haar omhoog, oren plat en staart tussen de benen, hard weg te rennen. Niet helemaal veilig, maar wel zo fijn dat agressie niet nodig bleek om zijn angst vorm te geven. Door zijn aanhankelijke inborst en de wil om zijn eigenaar een plezier te doen (er zit een flinke dosis herder-achtige in) kwam hij wel altijd keurig weer terug als het gevaar geweken was.
Aangelijnd gaf echter een heel ander beeld: In de steigbeugels, lippen ver omhoog getrokken en flink blaffen en trekken was het gevolg. Deze slimme eigenaar had bedacht dat de enige manier om met honden te kunnen gaan communiceren toch het loslopen in een veilig gebied zou zijn en, zo gezegd zo gedaan. Dapper besluit, maar zeer weloverwogen. Toen bleek dat het allemaal wel "los liep" deed het probleem zich voor dat deze lieve, aanhankelijke, rustig bewegende hond, zich helemaal een hoedje schrok van het fenomeen "aanstormende puber, die denkt dat alle honden het in zich hebben om een lekker robbertje te willen stoeien". Deze pubers vormen een fenomeen, waar meer volwassen honden echt last van hebben en kun je - met behulp van tijdige puppycoaching of een intensieve training in de puberteit - prima bijsturen. Maar dit even terzijde. (zie mijn website).
Dit fenomeen zorgt ervoor dat de (geadopteerde) hond in dit verhaal zich alsnog genoodzaakt voelt om aan de rem te trekken op het moment dat deze op spel-nabijheid is genaderd. De hond heeft dan het haar rechtop geborsteld, is van schrik ook in een hoge houding aangekomen en houdt de oren strak naar achteren en de tanden alvast bloot. Een flinke snauw is het gevolg met wat lelijke geluiden. Een slimme puber maakt zich dan uit de voeten.. (maar niet alle pubers zijn slim). Enfin, het zou op incidenten kunnen uitlopen waar niemand blij van wordt.
Gelukkig was het altijd goed afgelopen en is, wat de eigenaar betreft, de felheid van de uitvallen flink afgenomen.
Het zijn niet alleen grote, speelse pubers met te veel aanloopsnelheid, ook bij voorbeeld een volwassen windhond met vage bedoelingen vormen een flinke bedreiging volgens de nog niet tot wasdom gekomen beeldvorming van de (in dit verhaal geadopteerde) hond.
Je kunt nu veel tijd besteden bij welke hond nu precies het probleemgedrag ligt, maar de waarheid ligt natuurlijk in het midden.
Verbeter de wereld begin bij jezelf en leer de situatie gewoon goed herkennen!
Zie je dat je hond fixeert op een andere hond door op grote afstand al te gaan loeren met een enorme aanloop in gedachten die wat lomp en onoverwogen kan overkomen bij een andere hond?? Zie je dat je hond fixeert op een andere hond door op grote afstand al te gaan liggen met z'n haar overeind klaar voor een duidelijke verdedigingsactie? Haal ze uit deze fixatie door al je baas-charmes ten toon te spreiden. Komt ie uit z'n fixatie en braaf naar je toe? Beloon hem dan van hier tot de maan en weer terug. Lijn hem wel even rustig aan en loop rustig een boogje, net genoeg om geen haren meer overeind te willen zetten en vertel hem als trotste baas van de wereld dat dit wel het meest mooie is wat ie had kunnen doen op dat moment.
Je zult zien de Krrrracht van Aandacht in Belonende Vorm, het zal winnen van alle andersoortige (paniek-re-)acties die je tot nu toe hebt uitgeprobeerd. Gedrag van je hond afkeuren, doe je door het te negeren. Te laat is te laat, elke reactie is er een teveel.
Fixatie op een andere hond, met welk doel dan ook en hoe goed bedoeld dan ook, is niet nodig en verstoort de open communicatie die honden goed kunnen aanleren vanaf de 8e week, mits ze daar voldoende kansen voor krijgen. Als honden met elkaar willen spelen of willen aangeven bang te zijn voor de ander, dan kan dat veel subtieler. En hoeft de baas zich ook niet meer constant een hoedje te schrikken.
____________________________________________________________
Let op: Honden uit de fixatie op elkaar halen is een vorm van symptoombestrijding. Bij een consult van Hondenbewustzijn aan huis, gaan we veel meer in op de specifieke triggers en aanleidingen van het probleemgedrag. En kunnen we ook kijken naar wat je nog meer kunt doen om je hond stabieler en dus zelfverzekerder te maken. Dat scheelt dan nog veel meer kopzorgen tijdens het uitlaten van je hond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten